Üzülünce mıknatıs mı oluyoruz?

Bir kenara sıkıştıkça mıknatıs görevi mi görürürüz?

Hani acele ettikçe, çorap kaçar, çorap kaçınca çekmecede yedeği bulunmaz. B Planı da yoksa anlamsız bir pantolon kombini telaşı
bizi bekler...

Hani canımız sıkıldıkça yapacak şeyler azalır, yalnız kalmak istemedikçe cümle cihanın işi bitmez de size dönmez...

Hani yemeyeceğim dedikçe canımız daha çok tatlı ister, tırırm tırım çekmece dolap atıştırmalık ararız.

Hani kilo almaya başladıkça çevremizde zayıflar artar, biz büyüdükçe büyürüz aynalarda...

Asabımız bozulunca dert çeker mıknatıs mı oluyoruz? Her şey aynı anda kötü gitmeye başlıyorsa ilk fitili ateşleyen ne?

Düşünce biçiminden olmasın bu arza durum?

Aynalara küsüp, yalnızlıklara gömülüp, çikolataya gömüldüğümüzden olmasın bu melankoli, bu arsız iştah veya ağlamaktan bedbaht olmuş gözler?